>>> ساز شناسی:
سازهای آرشه ای :

سازهای آرشه ای از نظر ساختمان ظاهری به سه قسمت کلی < بدن > , < دسته > و < سر > تقسیم می شوند و همگی دارای چهار سیم ( البته در کنترباس گاهی سه و یا پنج سیم هم به کار می رود. ) هستند که تقریبا به موازات طول ساز کشیده شده و در سر ساز به دور گوشی ها پیچیده می شوند.

بدن ساز جعبه ای است تو خالی که نقش تقویت کننده صوت را بر عهده دارد. دسته ساز در نوع آرشه ای فاقد دستان ( پرده بندی ) است که این امکان را فراهم می کند تا نوازنده تمامی اصوات بینابینی را تولید کند. همین عدم وجود دستان سبب شده این ساز قادر باشد موسیقی ایرانی را به خوبی اجرا کند و پس از ورود به ایران به زودی جای خود را در میان سازهای موجود در ایران باز کند و نقش مهمی را در اجراهای گروهی همراه سازهای ایرانی ایفا کند و در بیشتر اوقات هم, ویولن نقش اول را در گروه های موسیقی ایرانی بر عهده دارد. در قسمت سر ساز جعبه گوشی ها قرار دارد و در انتهایی ترین نقطه سر ادامه جعبه به شکل مارپیچ به دور خود پیچیده است.

در قسمت های سه گانه فوق سه ساز اول کاملا به هم شبیه اند ( فقط اندازه آنها متفاوت است ) در حالیکه کنترباس اندکی با آنها اختلاف دارد:

بدن در ویولن , ویولا و ویولنسل از دو سطح کمی منحنی ( مانند پشت ماهی ) و یک نوار چوبی که این دو سطح را به هم پیوند می دهد تشکیل شده و لبه انتهایی بالا و پایین هر دو سطح دایره ای شکل شده و در قسمت وسط فرورفتگی یافته اند. روی سطح رویی در نزدیکی این فرورفتگی در وسط شکافی به شکل f بریده شده که به طور قرینه در دو طرف خرک ساز قرار گرفته اند.

توضیح اینکه با وجود اینکه تولید صدا در این سازها که ویژگی اصلی آنها نیز به شمار می آید توسط آرشه است , اما گاهی بنا به شرایط مورد نظر در آهنگ صدا توسط انگشت حاصل می شود ( pizzicato )

تفاوت عمده ی آرشه ای ها با سازهای مضرابی در این است که صدای حاصل ضربه ای نیست و بلکه ممتد, و امتداد هر صوت , تا حدودی بسته به میل نوازنده است که این صدای ممتد ناشی از کشیدن آرشه بر روی سیم است. ( توضیح اینکه کشیدن آرشه, هر قدر روی سیم ادامه یابد, صدا با قدرتی برابر یا حتی با تغییری دلخواه [Dynamic] به گوش خواهد رسید. یک نوازنده استاد کم و بیش قادر است پس از طی تمام طول آرشه و تعویض جهت آن , ادامه صدا را , تقریبا بدون خدشه , همچنان حفظ کند.